Ook al laat ik iedereen bij de eerste indruk graag geloven dat het allemaal ratio is wat de klok slaat, ik ben een bijzonder emotioneel mens. Helaas zijn sommige mensen niet zo gemakkelijk om de tuin te leiden. Zij worden dan mijn beste vrienden.

Soms denk ik terug aan mijn kindertijd en hoe zorgeloos die was. En dan voel ik mij daar schuldig over, dat ik als kind en zelfs tot ver in mijn puberjaren nooit stilstond bij mijn daden. Alle dagen flink mijn patatjes met groentjes en stukske vlees peuzelen. Met de vrienden in’t stad rondslenteren, meneer McDonald wat rijker maken, in de goedkoopste ketens regelmatig nieuwe kleren en schoenen scoren. Hedonisme ten top. Soms wou ik dat mijn ouders wat meer hun verantwoordelijkheid genomen hadden en mij ook op het vlak van ethisch en duurzaam leven wat lessen hadden gegeven. Uiteraard wisten ze zelf niet beter. Achteraf is alles makkelijk uit te leggen.

Ik weet nog het moment waarop ik voor het eerst tot in mijn diepste kern geschokt was door de gruwel van de mensheid. Ik was 16 of 17 en een msn-vriendje dat vertoefde in de Kortrijkse hardcorescene (aai zwaai, Jonas), wilde me overtuigen over te stappen naar the other side. Dus stuurde hij me een filmpje door van een paar Oosterse mannen die een wasbeer knock-sloegen tegen een betonnen vloer en hem nadien levend vilden. Het stuiptrekkende, bloederige lijfje werd ten slotte in een container gegooid, waar talloze voormalige knuffelberen hem waren voorgegaan. Nog steeds moet ik kokhalzen als ik aan dat filmpje denk en we zijn begot ruim een decennium later.

Sad wasbeer is sad.

Dat filmpje heeft mij op bijzonder bruuske wijze wakker geschud. Opeens zag ik overal dierenleed en ellende. Ik verkondigde luidkeels dat ik vegetarisch wilde eten en zou iedereen die bont droeg met verf bekladden. Tot mijn pa zei dat ik dan zelf mocht koken en mijn liefste oma in haar oude muskusrattenmantel voor de deur stond. Principes zijn er om bijgeschaafd te worden. Ik heb het vegetarisch eten nog uitgesteld tot enkele jaren geleden en heb oma beloofd dat ik haar mantel pas in brand zou steken als ze dood was. Ik heb ondertussen ook “Eating Animals” en “Earthlings” achter de kiezen. Confronterend, maar echte aanraders.

Ik word gemakkelijk aangespoord. Of ik nu dorst krijg door een billboard van Coca Cola, meteen defensief word als de “grappige” nonkel een vrouwonvriendelijke mop maakt, of alle dieren wil redden door een viraal gruwelfilmpje, het is allemaal een kwestie van de juiste snaar te raken. En ik heb erg gevoelige snaren.

Zo zag ik onlangs in mijn Netflix-feed “The True Cost” passeren. Het is hallucinant wat er allemaal bij de productie van onze felbegeerde fast fashion komt kijken. Het is hallucinanter dat we dat eigenlijk allemaal wel wéten, maar er niet naar handelen. Ik vraag me oprecht af hoeveel fabrieken nog moeten instorten vooraleer de ethiek het wint van de lobbyisten.

En net zoals ik destijds na het bekijken van het wasberenfilmpje verkondigde dat ik het écht niet meer kan aanzien, ga ik nu ook op mijn eigen kleine barricade staan. Een jaar lang koop ik geen nieuwe kleren meer. Ik heb een kast vól en er zitten stuks bij die ik amper gedragen heb. Het zal mijn creativiteit ten goede komen. Als ik dan toch een essentieel stuk zou missen, dan maak ik het wel zelf of schuim ik tweedehandswinkels af. Het moet een beetje spannend blijven hé. Vanmorgen belde de postbode voor het laatst aan met een pakje: een tijdloze bootcut jeans, van het duurzame merk Howies. Op goed geluk, afgaand op hun UK-maattabel, online besteld. En Boeddha beloont onmiddellijk: ze past perfect.

Ik kijk echt uit naar deze uitdaging met mezelf. Al denk ik dat het me nauwelijks moeite zal kosten. Het is gewoon zo noodzakelijk om af en toe even stil te staan bij de verdomde chance die we hebben om in dit deel van de wereld geboren te zijn. Ik zal er alles aan doen om Eppo met datzelfde bewustzijn op te voeden. Al is de kans wel groot dat hij door dat Atlassyndroom van de ene depressie in de andere zal sukkelen. Ik zie gelukkig de verandering dichtbij. Mijn ouders doen mee met veggie-donderdag, in de crèche gebruiken ze wasbare luiers en mijn naaiprobeersels beginnen steeds draagbaarder te worden. Komt goed!