Lieve Eppo,

Je bent nu zes maanden oud. Zes maanden, waarin je van een schattig bolletje naakte molrat bent ontpopt tot een guitig en speels aapje. Je mama is verslaafd aan natuurdocumentaires, je zal dat nog wel merken. Dat geldt trouwens ook voor animatiefilms, tot ergernis van je papa. Maar hij zal me nog dankbaar zijn als jij binnen enkele jaren elk uur de nieuwe “Let it goooo” wil zingen.

Ik val in herhaling, maar je bevestigt elke dag alle clichés. Dat ik nog nooit in mijn leven iemand zo graag heb gezien, ook al kan je nog niet eens rechtop zitten, laat staan die liefde woordelijk beantwoorden. De manier waarop je hele smoeltje oplicht zodra ik ’s morgens boven je bedje verschijn, kan me moeiteloos in tranen doen uitbarsten. Dat ik ook je papa zo ongelooflijk liefheb en ik verander in een plasje water als hij je doet schaterlachen met zijn buikscheten. Je bent echt bevoorrecht om zo’n papa te hebben.

Ik hoop dat je zorgeloos mag opgroeien. De beelden op het laatavondnieuws van baby’s, nauwelijks ouder dan jij, het kleine hoofdje amper zichtbaar door de veel te grote reddingsvest (er is verdomme een reden waarom dat niet in babymaat bestaat), aangereikt vanuit gammele en overladen bootjes, doen me zachtjes naar boven sluipen en je een zachte aai over je kale bol geven. Je mama is emotioneel zo mogelijk nóg labieler sinds jij er bent.

Ik kan je echter weinig garanties bieden. Het leven heeft geen “niet tevreden, geld terug” optie. Als je ook maar een beetje van mij mee hebt, zal je nog vaak gedesillusioneerd vechten met je eigen hoofd. Maar ik zal er alles aan doen om je ook de schone dingen te laten zien. Dan gaan we onder de blote hemel slapen, allemaal samen in bad ploeteren (zeg niet ‘krap’, zeg ‘gezellig’), logeren bij je Omie en Grompie of Nonna en Pep, duizenden boekjes lezen en zelf nieuwe verhalen verzinnen,… Ik zal proberen om met dezelfde kinderlijke verwondering naar de wereld te kijken en je los te laten als jij daar klaar voor bent.

Maar dan moet je wel ophouden met je vuile manieren.