Eerst en vooral: neen, dit wordt geen mamablog. Er zijn grenzen aan de personal space die ik wil opgeven voor zoonlief, zeker omdat hij nu al zo’n onuitwisbare sporen heeft aangebracht aan lijf, lief en leven. Wat het wel wordt, weet ik niet. Ik doe het vanuit een onweerstaanbare behoefte om te schrijven, vanuit de noodzaak om de dagelijkse frustraties – veroorzaakt door hemeltergende nieuwsberichten, een ontroostbaar kind, onophoudelijk ruiende katten terwijl je een kuisvrouw betaalt, pms, ignorante HLN-commentaren, de drooglegging van mijn sociaal leven en lege koffiepakjes – niet uit te werken op Het Lief… en ook wel omdat ik weet dat jullie mij gemist hebben.

Al zal het toch anders zijn, want de vroegere schrijfsels over feestend nachtbraken, hersendodende studentenjobs en avontuurlijke sekscapades vol zelfbeklag zijn ingeruild voor kronieken der slapeloze nachten met babykots en lekkende borsten, Echte Jobs met Echte Verantwoordelijkheden en seks-als-we-eens-niet-afgepeigerd-zijn-en-dan-liefst-lepeltje-lepeltje-want-dat-kost-het-minst-energie. Maar ik zal het proberen boeiend te houden.

Ik kan dus niet ontkennen dat Het Moederschap een grote impact heeft. Al is het er nog maar 10 weken, er zijn verdomd veel dingen die ze tijdens geen enkele prenatale infosessie hebben verteld.

Eerst en vooral: je kan je op geen enkele manier echt voorbereiden op de bevalling. Luister dus niet naar de horrorverhalen van je collega’s (of dat van mij), lees geen fora met getuigenissen van panische moeders en maak je vooral niet te veel illusies: je kan op voorhand beslissen dat je een natuurlijke bevalling wil, je het kind ongewassen een uur op je borst wil houden, papa de navelstreng zal doorknippen en je Middletonesk na enkele uren met een blosje op de wangen en netjes gekleed je bezoek ontvangt. Zo had ik het graag gehad.

Maar in werkelijkheid zal je na 5 uur weeën om een epidurale vragen omdat ze je hadden gewaarschuwd dat het wel een lange dag kan worden; zullen ze na een verrassend vlotte arbeid nog eens 5 uur later de kleine er met een zuignap uitsleuren terwijl twee vroedvrouwen hun hele gewicht op je buik zetten; zal je lief je met tranen van vreugde melden dat je een zoon hebt gebaard terwijl de kinderarts alle noodzakelijk check-ups doet en de vroedvrouw je vraagt om de naam. Je stamelt “Eppo” en hoopt dat de naam past bij het onzichtbaar hummeltje. Als ze hem dan na een schijnbare eeuwigheid op je borst leggen, wil je je gynaecoloog in het gezicht trappen omdat dat hechten te lang duurt en je in die houding onmogelijk kan checken of je zoon al dan niet een bochel heeft die matcht met die knoert van een bult op zijn hoofd. En nadien zal hij nog 24 uur op de neonatologie gemonitord worden, maar dat weet je pas als hij de dag nadien eindelijk bij je op de kamer mag. Geloof me, die vreselijke “knip” waar iedereen het over had, was het minste van je zorgen.

Maar ook bovenstaande is geen representatief beeld. En toegegeven, het klinkt ook veel erger dan het was. De vroedvrouwen zijn zachte rotsen in de branding en de pijn is hels maar ook zo relatief als je je lief zijn zoon in de armen ziet houden. Bovendien: als je hem ’s nachts gaat voeden op de neonatologie en je rijdt (in een rolstoel, jawel, lopen zat er de eerste twee dagen niet in. Respect, Kate) langs al die bakjes met inimini-baby’s die niet zonder handschoenen mogen worden aangeraakt en waar zo veel draadjes aan kleven dat ze wel robotjes lijken, dan kus je je beide pollekes én die van je zoon, want jij kan dat tenminste zonder masker.

Als je (schoon)ouders dan trots hun eerste kleinkind komen bezoeken, zegt geen van hen dat je gezicht vol bloeduitstortingen staat door het harde persen. Dank daarvoor. Maar bovenal vergeet men ook te zeggen dat je opeens met andere ogen naar je ouders kijkt en dat je hen nog nooit zo liefdevol en vol verwondering hebt zien kijken, maar dat het minstens zo intens moet geweest zijn toen jij in hun armen lag.

Maar er is ook een categorie “aangename verrassingen”: dat je vlinders in je buik krijgt als je om half drie ’s nachts je zoon aan de borst legt en hij met zijn kleine handjes zachtjes in je huid knijpt; dat hij je zelfs in het midden van de nacht de slappe lach bezorgt als hij een paniekerige kreet slaakt, een groteske scheet laat en verder slaapt. Niemand laat je weten dat je zal beginnen te janken zodra het op televisie over zieke kindjes gaat, of verstoten babydiertjes (damn you, May Tagu!) en dat je de mannen die wellustig naar je verworven F-cup loeren als een superwoman een welgemikt straaltje melk in de ogen wil sproeien.

Shit, zo werd de eerste post toch een mommy rant. Ik kan niet beloven dat het niet nog eens gebeurt.