Geen zorgen, de stilte hier wil niet zeggen dat ik het alweer voor bekeken houd, maar wel dat mijn lief een maand ouderschapsverlof heeft en we dus enerzijds onze handen vol hebben met Eppo die ook thuis is en we anderzijds proberen om regelmatig iets leuks te doen omdat we tussen vier muren alleen maar zot worden.

Juli was dus tot nu toe een maand vol al dan niet spontane uitjes en eerlijk, na maanden alleen thuis zitten met de tweeling, doet dat ferm deugd. Waar ik met baby Eppo tijdens mijn moederschapsrust bijna dagelijks naar buiten ging, is dat met Han en Ida minder vanzelfsprekend. Niet alleen omdat het qua timing moeilijker te regelen is, ik ga namelijk liefst naar buiten als ze net gegeten hebben en verluierd zijn om de kans op dutjes te vergroten en de kans op huilbuien en bijhorende tetterij in de Zeeman (it happened) te verkleinen. Ook is het ronduit vermoeiend om op dat halfuurtje elke minuut een of andere al dan niet subtiele opmerking te moeten horen. Een bloemlezing:

“Is’t nen tweeling?”
(neen, een drieling, maar de lelijkste heb ik thuis gelaten)
“Ge weet ook wat te doen zeker?”
(ja, zoals boodschappen, mag ik?)
“Jongen en meiske? Alé, dan zijt ge ook klaar é”
(we hebben al een jongen, dus we gaan hierna voor nog een meisje, just is just é)
“Moh, zo schattig! Zie ne keer Josiane, nen tweeling!”
(tien minuten pijnlijk grimassen en begripvol knikken terwijl Josiane vertelt over het nichtje van haar buurvrouw die een drieling had)
“Oh, kzoe zo geire ne keer eentje pakken, madam”
(“madam”, echt? *stare of death*)
*tien paar random handen in de voiture*

Chance dat ik geen smetvrees heb of ik waste mijn baby’s na elke wandeling in Dettol.

Maar goed, gewapend met lief en kleuter durf ik al eens de wereld te trotseren. Al krijgen we dan wel minder directe opmerkingen, als ze eerst Ken en een rondstuiterende Eppo door de rayons zien lopen en mij daarachter met een kar vol maxi cosi’s, dan druipt het medelijden van hun gezicht af. En dat is zo mogelijk nóg irritanter. Neen, toevallige passant, ge kunt eigenlijk niets goed doen behalve lachen en ons negeren, dan doe ik hetzelfde.

De maand begon eigenlijk een beetje in mineur. Net zoals grote broer Eppo, moest Ida 24u in observatie blijven voor een ph-metrie. Voor de kinder- en refluxlozen onder jullie: daarbij wordt een sonde via de neus en slokdarm tot net voor de maagingang geplaatst en 24u lang wordt de zuurtegraad gemonitord om zo te zien of en hoe ernstig reflux aanwezig is.

De conclusie was echter verrassend: geen reflux. Er is dus een andere reden waarom mijn kleine meid ’s avonds urenlang de longen uit haar lijf krijst. The search continues.

Een paar dagen later gingen we barbecue’en bij de jarige schoonbroer die binnen enkele weken met zijn vriendin ook een tweeling verwacht. Neen, dit verzin ik niet. Dat wordt ineens nogal een druk kerstfeestje. Bovendien word ik meter van een van die pateekes. Can’t wait. En terwijl de schoonouders vorige week in Frankrijk de bloemetjes buiten zetten, zijn wij in het Brugse op hun huis gaan passen. Een tripje naar de kinderboerderij kon daarbij niet ontbreken. Ik weet al waar ik Eppo op kamp ga sturen volgende zomer.

Tussendoor kocht ik met het oog op zijn eerste schooldag (help!) een ecologisch verantwoorde rugzak, lunchbox en drinkfles voor Eppo, knipte ik zijn haar, verfde ik het mijne bruin (what was I thinking, gelukkig heeft de zon het weer rost gemaakt) en ging de kleine af en toe uit logeren waardoor wij nog eens op’t gemak een koffie konden gaan drinken in Wondergem of een bezoekje konden brengen aan de Gentse Feesten. Maar daar werden we alweer overspoeld door verwonderde blikken en opmerkingen vol medelijden. De cirkel is rond. Ik had beter een tent rond mijn buggy gebouwd, dan kon ik in’t Baudelo gaan zitten en entreegeld vragen. Heb ik hier nu toch een silver lining gevonden?

Maar nu is’t hier (eventjes) stil en rustig. Ik ben weer alleen thuis met de tweeling. Waar denk je dat ik plots de blogtijd vandaan haal? Ken is namelijk vanmorgen met Eppo en de bakfiets vertrokken naar Limburg en ik rijd hem morgen met de auto achterna. Daar gaan we een weekje vertoeven in een hoeve in Lanaken. Een schommel en zwembad in de tuin, Bokrijk op een boogscheut en het blotevoetenpad op de to-do lijst. Ik heb er echt zot veel zin in. En zij ook. Een verslag en een vooruitblik naar 1 september volgt!