Ik zet mijn pastelkleurige vintage kopjes voorzichtig op tafel. In tegenstelling tot de robuuste keramieken tasjes die ik kreeg van mijn schoonmoeder (dank u, mama²), breken die fuckers als glas. *Gedachtesprong: een glazen muiltje, wie bedenkt zoiets? In mijn hoofd is Assepoester plots een bijzonder bloederig sprookje.*

In de keuken overweeg ik mijn opties: smeuïge koffie van het espressoapparaat, ouderwets koffie opgieten met een filter in de thermoskan of toch maar gaan voor het uitnodigende gepruttel van de Bialetti-van-den-Aldi. Ik laat de keuze meestal afhangen van het aantal personen dat ik moet bedienen. Ik snijd de zelfgebakken cake aan en serveer hem op een bijpassende schotel. Melk giet ik over in een kannetje en suiker verschijnt in een mooie weckpot met een theelepeltje. Een streepje jazz maakt het plaatje af.

Er zijn weinig dingen waarvan ik tot rust kom, maar het ritueel waarbij ik vrienden of familie van koffie en gebak mag voorzien, is er een van. Hadden koffiehuizen in mijn studententijd even populair geweest als nu, ik was arm (serieus, wat kosten die latte macchiato dolce espresso’s – het bestaat ongetwijfeld ergens – wel niet), dik (er is een reden waarom koffie en kaastaart zo heerlijk allitereren) en diplomaloos. Maar wel gelukkig. En hypergefocust.

U kan begrijpen hoe fel mijn hart een vreugdesprongetje maakte toen ik ontdekte dat op amper een kilometer van mijn deur een koffie- en eethuisje de deuren had geopend. De weg ernaartoe, langs het befaamde idyllische fietspadje in Wondelgem/Mariakerke dat je van de Bourgoyen tot aan het Rabot brengt, is al een uitstapje op zich, zeker als je klein mannen meepakt. Je passeert meer dan één speeltuin en zelfs een weide met schapen, geiten, kippen en een kalkoen (wat een beest!). En je vindt er verse eitjes aan €1 voor zes stuks.

Wondergem, geniaal in zijn eenvoud. Als er op het zonnige terras vooraan geen plaats is, kan je je geluk binnen beproeven. De binnentuin achteraan herbergt namelijk ook een paar tafeltjes. Je wordt snel begroet door Wim of Gonde, het koppel dat Wondergem eind september uit de grond stampte. Ze wonen in het huis ernaast en trokken de duurzame stijl waarin ze hun eigen huis verbouwden door naar hun eethuisje. Het concept is simpel: geen keuzestress (en dat is goed nieuws voor een piekeraar als ik) dankzij de beknopte menukaart, eerlijke prijzen en een toffe sfeer.

Ook aan de kleintjes is gedacht. We zitten er vaak met onze kroost en onze peuter vindt binnen op eigen houtje speelgoed, kleurpotloden en toebehoren of kan met zijn vader naar hartenlust ravotten op de speeltuin aan de overkant van de straat. Bovendien is het een plek waar ik zonder gêne mijn baby’s de borst durf te geven, al is het maar omdat ze door Wim een hartelijke “smakelijk” toegewenst krijgen als hij onze bestelling komt opnemen. It’s the little things.

Vorige week ging ik er op een zonovergoten vrijdag lunchen met mijn lief. Na de pannenkoeken die we er de week voordien hadden geproefd, gingen we nu voor de croque met fris slaatje. Een glaasje wijn erbij, een slapende tweeling en een terras voor ons alleen. God had Frankrijk even verlaten.

De kans bestaat dat ik in mijn enthousiasme nu een hele nieuwe klandizie naar Wondel/rgem heb gelokt. Ik gun het Wim en Gonde van harte, maar ik zal toch eens tegen uw enkels rijden met mijn buggy als ik nu geen plek meer vind op het terras.