Alle begin is moeilijk. Alle herbegin is misschien nog moeilijker. Omdat je weet dat ze’t je niet gaan blijven vergeven. He means well is useless unless he does well. Zoiets. En daarmee is de lat meteen hoog gelegd. Al zal dat in de praktijk ongetwijfeld wel meevallen. Schrijven, is dat niet een beetje zoals fietsen, iets wat je niet verleert?

– Intermezzo: Ida huilt en heeft a) een propere luier, b) eten,
c) aandacht, d) all of the above nodig – 

Hah, dat was er wel boenk op. Vol goede intenties, ideeën, inspiratie en goesting ergens aan willen beginnen en na enkele minuten uit uw bubbel en met de voetjes weer op de grond gezet worden. Grond waarin ge tot aan uw enkels in de kak staat, waarop ge regelmatig uitglijdt en op uw muil gaat en die op tijd en stond vanonder uw voeten wegzakt. Al een geluk dat het vruchtbare grond is, zodat die ook bezaaid is met ontroerend schone bloemen, kabbelende beekjes en idyllisch huppelende lammetjes. Tot zover mijn metafoor voor het moederschap.

Ik ben dertig en ik heb drie kinderen jonger dan drie. Soms moet ik dat luidop zeggen om het te geloven. Ja, het is onnoemelijk zwaar en ja, het is zo hard de moeite waard. Alle clichés zijn waar, dus ik ga ze hier vooral niet opsommen. Ze zeggen wel eens dat een kind uw wereld op zijn kop zet. Dat klopt niet. Het is gewoon een heel niéuwe wereld die ontstaat. Ik hoorde deze week op de radio Lieven Scheire uitleggen dat rupsen in hun cocon geen vleugels krijgen en zo vlinder worden, maar helemaal ontbinden en vanuit die drek ontwikkelt zich dan een vlinder. Eat that, Lisa Del Bo.

In die zogenaamde nieuwe wereld sta je zelf niet meer in het centrum. Dat is enerzijds een verademing en anderzijds een verschrikking. Het idee dat uw kind iets tekort komt of iets overkomt is onbevattelijk. Een paar weken geleden sprintte ik nog als een leeuwin door de zandbak (al doen leeuwinnen dat ongetwijfeld gracieuzer dan ik) toen ik vanop een bankje zag hoe mijn peuter de lucht in werd gekatapulteerd door een wild schommeldende puber. In mijn hoofd zag ik al bloed óveral en ik stond klaar om een stel tienerogen uit te klauwen. De peuter mankeerde uiteraard niets, maar het meisje zal de speeltuin wel een poosje mijden. Mijn bitchy resting face is blijkbaar niets vergeleken bij mijn overprotective mother face.

Om maar te illustreren dat ge uzelf nogal snel verliest in heel dat mama-zijn. En ik was mezelf eigenlijk al kwijt voor ik eraan begon. Dus, hoe heerlijk die kleine teentjes, die kreetjes, de knuffels en de kleine kleertjes ook zijn, het wordt voor mij vooral zaak om terug in het reine te komen met mijzelf, wie dat ook moge zijn. En wat een handvol psychologen niet kon, lukt misschien wel met een gezonde portie schrijven, een zoveelste poging tot yoga en de tijd vinden om creatief bezig te zijn. Ik hoop jullie onderweg regelmatig tegen te komen. Het wordt in ieder geval een boeiende rit.

Herkenbaar? Alle tips zijn welkom.