Ik had de afgelopen weken tientallen blog-ideeën. Over de week van de opvoeding, daar zou ik wel iets grappig van kunnen maken, met een collectie foto’s van “dingen die je op je baby kan zetten”. Of een post over duurzaamheid en hoe bewuste keuzes als wasbaar luieren en autoloos leven me een beter mens doen voelen. Graag gedaan, ijsbeertjes! Of misschien moest ik maar eens een stukje wijden aan mijn favoriete bezigheden tijdens mijn moeder- en ouderschapsverlof, zoals naaien, en hopen dat ik daarmee op termijn free goodies kan scoren.

En dan realiseer ik me dat ik nauwelijks de tijd of de energie vind om die stukken te schrijven. Op het einde van de dag, wanneer Het Lief onze kleine prins in bed stopt, overzie ik de schade van de dag: een overvolle luierzak en een berg bekwijlde kleertjes – damn you, orale fase – die dringend gewassen moeten worden; halfvolle tassen koffie, verspreid over de woonkamer en argeloos neergezet en vergeten zodra Eppo om aandacht/eten/een verse luier vroeg; een stapel bedankingskaartjes die dringend op de post moeten en een vloer waar je letterlijk van kan eten. En het duurt nog anderhalve week tot de kuisvrouw weer komt.

Dus ja, dat valt soms ferm tegen, dat ouderschap, al was het eigenlijk niet veel beter voor de kleine er was. Ik denk zelfs dat ik er nu in slaag om er meer structuur in te brengen dan voorheen, omdat hij die regelmaat (en verse kleren en luiers) nodig heeft. Al vrees ik nu al de dag waarop ik weer moet gaan werken, omdat mijn fragiel systeem dan als een kaartenhuisje in elkaar zal vallen. Gedaan met het ophangen van de luiers, pleur die maar in de droogkast. En dat half afgewerkt jasje vind ik vast goedkoper in de H&M. Tegen dat ik het klaar heb, is het toch te klein.

We doen zo hard ons best, meneer. We willen zo graag een boeiende job waar we al onze ambities en creativiteit in kwijt kunnen, omringd met de fijnste collega’s waarmee we tijdens de koffiepauzes kunnen kletsen over die geweldige tijdelijke tentoonstelling in het SMAK of de schrijnende toestanden in Lampedusa. En dan rijden we naar huis op onze omafiets, met een heerlijke lentezon op de snoet en de wind in de rug, pikken we de kleine op van de crèche en zingen we liedjes op de weg naar huis, waar Het Lief ondertussen een verse vegetarische maaltijd klaarmaakt. Zo kunnen we ons hummeltje rustig in bad en bed steken en na het eten gezellig samen in de zetel een aflevering van Game of Thrones meepikken, of onze volgende reis naar Japan voorbereiden. De dag eindigt uiteraard met een korte maar pittige vrijpartij zonder dat de kleine wakker wordt terwijl die, zoals het Attachement Parentingdogma voorschrijft, na twee jaar nog steeds in een bedje naast jullie slaapt.

Ja, dat is kort door de van de pot gerukte bocht, maar het voelt wel alsof dit de nieuwe Heilige Graal is, het hedendaagse Instagramfilterleven. Ik ben het zo moe om van de ene existentiële crisis in de andere te duiken omdat iedereen alles zo goed voor elkaar lijkt te hebben, terwijl ik al watertrappelend de dagen doorspartel. Want ik doe óók mijn best, maar dat is niet genoeg om jullie elke dag een perfect gepolijst plaatje te kunnen voorschotelen. Dus stop allemaal eens met liegen.

Gedaan ermee, tijd voor wat realiteitszin. Ware het niet dat we hadden afgesproken om niet aan sharenting te doen, ik portretteerde Eppo nu in volle glorie, krijsend van de krampen, vermoedelijk veroorzaakt door zijn vaccins van vorige week, of misschien had ik gisterenavond geen wijn moeten drinken, of misschien stelt ie zich aan en wil hij gewoon opgepakt worden. Ze zeggen dat het zomer is buiten. Ik weet alleen dat het al middag is en ik nog steeds in pyjama zit.

Deze post werd geïnspireerd door dit artikel op Charlie Magazine.