Dit weekend was een mijlpaal. Neen, de kleine kan nog niet rollen of zitten of zelf zijn pamper verversen – al wil ik graag geloven dat hij het goed bedoelt als hij zijn voeten in zijn opengeplooide luier dipt – maar ik ben voor het eerst naar een Feestje geweest. Ja, dat is hoofdletterwaardig. Het stond al weken in fluo mijn agenda: zaterdag 16 mei, cocktailparty bij Nele. Het was snel geregeld, mijn moeder zou babysitten, mijn lief zou ervan profiteren om naar een concert te gaan en ik zou voor het eerst in drie maanden een beha kunnen dragen die je niet kan openklikken. Alleen al daarvoor was ik razend enthousiast. Dat ik ondertussen ook weer in de meeste van mijn pre-Eppo kleedjes pas, was een ware verademing na maanden van comfy pants en borstvoedingsbestendige tops.

Ik geef toe, het was bevrijdend. Niet alleen voor mijn borsten, maar vooral voor mijn brein. Na maanden van oesjeboe-en en “alé lach ne keer naar mama” (de papa hoeft maar zijn hoofd boven het park te hangen, uiteraard), keek ik zo hard uit naar normale gesprekken over…alles.
En ik werd op mijn wenken bediend. Na de obligate vragen over de kleine (ja jong, droombaby, slaapt al weken door!) en complimenten over mijn figuur (ja jong, borstvoeding en kine, ideale combo! -dat en shapewear-) werd zowaar mijn mening gevraagd…over het al dan niet opwarmen van zwan-worstjes alvorens ze te eten. Hey, beggers can’t be choosers.

Geen nood, al gauw hadden we het over Syrië en Noord-Korea en de vraag wie nu de meest gestoorde leider had, en wie van onze katten het meest kans had om beroemd te worden zoals de achterlijke Lil Bub of Grumpy Cat. Een buikdansende dikke rosse Odin kwam als winnaar uit de bus. (note to self: ge zit nog twee maanden thuis, tijd genoeg om die katers de french cancan te leren.)

Om half twee ’s nachts keerde ik, verzadigd van vrienden en mocktails, huiswaarts om de mama af te lossen. Dat de kleine net die nacht weer om 4u om eten vroeg, was zijn zoete wraak.

Ohja, daarmee was het dus nog niet gedaan hé mensen. Zondagnamiddag ging ik namelijk naar Het Ballet, wederom hoofdletterwaardig. De Gentse opera was het decor voor Flanders Fields, een vierluik over de gruwel van De Groote Oorlog, onder begeleiding van het Symfonisch Orkest Opera Vlaanderen. Onbegrijpelijk hoe zo’n zwaar thema met zoveel lichtheid kan gebracht worden. Ik heb zelfs niet geprobeerd om mijn tranen weg te slikken. Serieus, naast het baren van een kind is ballet het schoonste wat ge met een lichaam kunt doen. Ballet Vlaanderen gaat met de voorstelling op tournee naar Antwerpen en Hasselt, dus wie de kans krijgt: gaat dat zien!

Na de 3 uur durende voorstelling stond er nog een terrasje op het menu, maar mijn bijna-barstende borsten riepen mij tot de orde. You win some, you lose some. En ach, thuiskomen en zijn guitige lach zien zodra je binnen zijn gezichtsveld verschijnt, doet alle terrassen ter wereld teniet.